شايد اين همه افسانه باشد، اما براي ما مردمانِ محو و بيهويت، كه تا كشتههامان به هزاران نميرسيد تاريخ بهيادمان نميآورد، چارهي ديگري نبود جز آنكه مظلومي و شهيدي شناخته شده و نامآور جستجو كنيم و او را نماينده و نمادِ مظلوميت خويش قرار دهيم. شايد به همين گونهها بوده باشد كه در آن روزگارانِ پيش از اسلام، سوگ سياوش، برترين تعزيه در ميان ما ايرانيان بوده است.....